Noaberschap (Blog Paul)

Zoals u weet schrijf ik om de week een blog. Wanneer ik aan het schrijven begin mijmer ik altijd even terug over wat er in de voorgaande twee weken is gepasseerd en wat er leeft in het vak. Ik heb best vaak dat ik echt even niet weet waar ik moet beginnen. Pak ik iets ‘uit het leven gegrepen’, zoals de vijftig plussers nog weten kwam dit uit de ‘reader’s digest’, of juist een onderwerp uit ons mooie bollenvak?

Kompas kwijt
Er is een EK voorbij (met een terechte winnaar), de tour is nog bezig (maar eigenlijk al beslist), Trump mist, net als van Gogh, een deel van zijn oor en zo is er natuurlijk te veel lief en leed om uit te kiezen. De tulpenhandel is haar kompas kwijt, de lelieteelt ligt blijvend onder een juridisch vergrootglas, er wordt door de één flink geld verloren en door de ander flink verdiend.

Noaberschap
Kortom er is, zoals altijd, heel veel aan de hand. Dan is voor mij een rustpunt in de dag dat ik ’s avonds naar de paardjes rij om ze te voeren. De poes ligt dan op me te wachten en de paarden drentelen ongeduldig in de stal. Bijna iedere avond hetzelfde ritueel. Op de radio hoorde ik onderweg naar stal een gesprek over noaberschap (nabuurschap). Een prachtige term dat ook een rustpunt weergeeft. Het beschrijft de sociale verhouding binnen een kleine, vaak boeren gemeenschap. Het begrip is vooral bekend in de Achterhoek en Twente. Het zegt niets meer dan ‘let een beetje op elkaar’. In deze tijden waar het alle kanten op schiet is dit kleine juist zo van belang.